Afscheid is moeilijk
Weblog 55 Nog vier weken te gaan voor mijn definitieve vertrek uit Jeruzalem. Van alle kanten krijg ik te horen: ‘Marleen, ik vind het zo jammer dat je weggaat! Ik zal je heel erg missen!’ En zelf zat ik ook, denkend aan al mijn lieve vrienden hier, met tranen in mijn ogen de uitnodiging te schrijven voor mijn afscheidsfeest half juni. Ik moest er zelfs twee mails achteraan sturen, omdat ik door alle emoties een aantal feiten zoals tijd en plaats vergeten was te noemen…
Nee, afscheid nemen is niet leuk. Afgelopen zomer kreeg ik voor goed afscheid nemen wel een aantal tips, zoals tijd nemen om je vriendschap hardop te waarderen, vergeving te vragen voor wat fout ging, de positieve dingen samen voluit te vieren, en zeggen dat je de mooie herinneringen mee zult nemen en aan mensen zult blijven denken en voor ze blijft bidden. Maar ik merk dat het desondanks emotioneel erg moeilijk is: ik wil nog zoveel mensen zien, nog zoveel gesprekken afmaken dat het in mijn hoofd tolt. Ik merk dat ik er daardoor niet echt bij ben met mijn hoofd. Gisteren ben ik zelfs vier keer fout gereden, terwijl ik Jeruzalem toch op mijn duimpje ken na meer dan vijf jaar.
Wat een bijzondere ervaring was in dit kader, was de internationale Hemelvaartsdienst gisteren in de lutherse Hemelvaartskerk op de Olijfberg, georganiseerd door de Duitstalige, Engelstalige en Arabischtalige gemeenten die verbonden zijn aan de Redeemer Church. De preek vertolkte precies mijn gevoelens op dit moment. Misschien zit jij ook wel in een overgangssituatie die moeilijk voor je is. Daarom geef ik deze een troostrijke boodschap graag aan jullie door, uitgesproken door pastor Carrie Ballenger:
"Over de hemelvaart van Jezus zegt de Bijbel ons: ‘Toen Jezus dit gezegd had, werd Hij opgenomen, terwijl zijn discipelen het zagen en een wolk onttrok Hem aan hun zicht.’ (Handelingen 1: 9). Bijna elke kunstwerk over de hemelvaart toont Jezus op een wolk, of omringd door wolken, terwijl Hij met gemak naar de hemel opstijgt, Zijn gezicht een perfect beeld van rust en sereniteit. Deze hemelvaartafbeeldingen zijn erg mooi, maar ik denk vaak wanneer ik ze zie: ‘Wacht eens even: Jezus gaat weg. Hij laat zijn vrienden achter. Hij laat zijn discpielen achter. Hij laat de aarde achter, waar hij 33 jaar zijn thuis had. Hemelvaartsdag gaat over het vertrek van Jezus - en vertrekken is moeilijk!’
Iedereen die ooit is verhuisd naar een nieuw huis of een nieuwe baan, of die is teruggekeerd na een tijdje op een andere plek te hebben gewoond, begrijpt dit vast goed. Vertrekken vereist emotioneel en fysiek hard werken. En dus ben ik benieuwd waarom wij - en ook kunstenaars in de geschiedenis - ons inbeelden dat toen het tijd was voor Jezus om te gaan, zijn lichaam naar de hemel zweefde alsof het niets was, zijn gezicht in perfecte rust. We geloven immers dat onze Heer Jezus echt, waarachtig, lichamelijk is opgestaan. Hij was geen geest of een verzinsel van de verbeelding van de discipelen. De verrezen Christus at voedsel met Zijn discipelen. Hij liep en praatte met hen. Thomas raakte zelfs zijn wonden aan. Na de opstanding was Jezus hier, echt hier, met de voeten stevig op deze grond geplant.
Dus stel ik me voor dat zijn eerste beweging weg van deze aarde, Zijn Zich afzetten van de aarde, Jezus ontzettend veel kracht heeft gekost. Ik stel me voor dat Jezus op het moment van het afscheid het volle gewicht voelde van zijn verbinding met deze plek – zoals wij dat ook voelen wanneer we een plaats moeten verlaten, zelfs als we weten dat het de juiste stap is. Wolken of geen wolken, het is moeilijk te geloven dat Jezus gewoon weg zweefde van mensen van wie hij hield. Het zou niet passen bij de rest van zijn verhaal, toch?
Want de Schrift zegt ons dat Jezus niet op magische wijze op de aarde verscheen, als een volledig gevormde volwassene, maar geboren werd uit een moeder, te midden van bloed, zweet en tranen. De Schrift vertelt ons dat hoewel Jezus de Zoon van God is, Hij niet hoog boven in een troonzaal zat en het schorrie morrie van de mensheid vermeed, maar onder ons wandelde en zijn voeten hetzelfde stof verzamelden als de onze. En de Schrift vertelt ons dat Jezus niet zomaar ‘overleed’. Zijn lichaam werd opgetild op een kruis - een kruis dat wij voor hem hebben gevormd - waar hij leed en stierf omwille van al onze zonden. In de tekst van vandaag werd Jezus weer opgetild - opgetild tot heerlijkheid - zijn lichaam moest zich losmaken van alle aardse relaties en aardse behoeften om bij de Vader te zijn. Dat kón niet gemakkelijk zijn.
Nee, het kan niet gemakkelijk zijn geweest, want weggaan is nooit gemakkelijk. In feite lezen we dat Jezus tot het laatste moment Zijn vrienden leerde en wijsheid doorgaf! Misschien wilde Hij blijven. Misschien vond Hij dat Hij meer werk te doen had, meer gelijkenissen te vertellen, meer harten en lichamen te genezen, meer liefde te geven. Maar het was tijd en Hij moest gaan. En dus stapte Jezus, onze broeder, van de aarde af, stapte in een wolk en steeg op naar de Vader, hoe moeilijk dat ook was.
"Mannen van Galilea, waarom staan jullie naar de hemel te kijken?" vroegen de twee mannen in het wit. "Deze Jezus, die van u is opgenomen in de hemel, zal op dezelfde manier komen als u Hem zag gaan naar de hemel." (Handelingen 1:11). Misschien hadden de discipelen meteen moeten gaan werken, direct getuigen moeten zijn en Jezus’ bediening van liefde en verzoening moeten voortzetten. Maar ik denk dat ik begrijp waarom ze bleven hangen, kijkend naar de lucht. Ze wilden nog een laatste blik, nog een laatste glimp opvangen van Degene die nooit de gemakkelijkste weg nam, maar die de wereld hevig, moedig, overweldigend, en met zijn hele lichaam liefhad.
van de kribbe in Bethlehem,
naar de stoffige wegen van Galilea,
naar Golgotha,
en naar deze plek, de Olijfberg,
waar zijn grote liefde voor ons zeker op zijn hele gezicht te lezen was,
zoals hij werd opgeheven in de wolken om bij de Vader te zijn,
uit het zicht voor nu, maar nooit uit ons hart.
Moge de vrede van God die alle verstand te boven gaat, uw harten en gedachten bewaren in Christus Jezus. Amen"
